Dank U meneer
Dank U meneer
Dank U meneer
Zeeland is zeker mooi en Middelburg ook. Is ook elke keer weer fijn als we er naar toe gaan. Vooral om bij terug komst in het zonnige zuiden te merken dat eigenlijk geen enkele provincie kan tippen aan het zonnige zuiden hahahaha….
Dank U meneer
Dank U meneer
Ik heb niks gezien van dat iets verloren zou zijn ivm de carc verf waarin chroom 6 zit. Dit ligt bij mijn rechtsbijstandsverzekering en ik hou me daar helemaal niet mee bezig. Wordt ik alleen maar gekker van als me daarmee bezig ga houden dagelijks.
Tja, Bertju.
Ik zeg wel eens “ik heb meer vertrouwen in vier poten en een kwispelende staart dan in twee benen en een uitgestoken hand”.
De blik in zijn ogen als hij zich niet lekker voelt. Ze schreeuwen “help me” want praten kan hij niet. Zijn vertouwen in ons, geen mens kan dat evenaren. Elke keer weer de blijdschap als je thuis komt ook al ben je maar 5 minuten weg geweest. Meeste mensen zouden denken “heb je hem weer en dat met een glimlach”.
Bertju is zeker mijn grootste vriend die ik dit leven heb gehad, mijn grootste kameraad en ik mag hopen dat het nog lang zo blijft. Volgende maand wordt hij tien jaar wat zoveel wilt zeggen dat we nog 3 tot 6 jaar hebben als hij gezond blijft. De dag dat hij naar de hondenhemel vertrekt ben ik huiverig voor maar ooit zal die komen.
Afgelopen week was een hel voor Bertju en ons. Ondanks hij niet kan praten doet hij dat toch op zijn eigen manier. Ons wakker maken door bibberend naast je te gaan liggen. Elke andere hond die ziek is laat de zooi lopen, Bertju niet. Erg vervelend als midden in de nacht wakker gemaakt wordt maar nog vervelender is als je net je ogen op hebt en je kan stront gaan ruimen. Chappeau voor Bertju. En mocht en onverhoopt toch eens binnen gebeuren dat zie je aan hem dat ook hij het niet leuk vind.
Afgelopen hebben we meerdere malen gedacht dat Bertju niet lang meer onder ons zou zijn.
Niet willen eten, niet willen drinken, diaree met bloed er bij. Braken. Daar hij niet at moesten we de pillen in zijn keel stoppen. Met geen enkele mogelijkheid lukte dat maar wat wel resulteerde in schuimbekken. Uiteindelijk met veel gedoe op een speelse manier, net doen als of ik zijn eten wilde afpakken en zo, ging hij eindelijk wat eten. Nu kon ik de medicatie door zijn eten doen… ondanks de medicijnen, speciaal nat voer, speciale brokken, de schijterij bleef met bloed erbij.
We hebben zelfs gedacht aan vergiftiging.
Vannacht om 1.15 uur zat hij weer bibberend naast me op bed. Hij moest weer naar buiten. Och och, gaat me een nachtje worden. Als ik dan wakker wordt om 6.15 uur ligt meneer ook nog te slapen in zijn mand. Gassiemeine zeg, dat lijkt me een goed teken. Wel sprong hij meteen uit zijn mand en liep meteen mee naar beneden om vervolgens direct voor de deur te gaan zitten. Ik ga dan meteen met hem naar buiten waar hij dan ook meteen zijn darmen gaat ledigen. Was het gisteren nog een spuiterij wat uit zijn reet kwam, vanmorgen zag het er allemaal al wat beter uit. Een hoopje was het al waarin de countouren van een keutel lichtelijk zichtbaar waren.
Zal je zeggen dat, ondanks dit onsmakelijk verhaal, ik nog nooit zo blij ben geweest met een hoop stront.
Ik ga nog niet juichen maar het ziet er al wat beter uit en daar ben ik erg blij om. Hopelijk zet dit door en is hij met een paar dagen weer de oude.
Hastalapasta….